Monday, September 24, 2012

Mολυσμένος Παράδεισος


Mολυσμένος Παράδεισος Του Φατίχ Ακίν Ο Φατίχ Ακίν μας συστήθηκε πριν από μερικά χρόνια με το “Gegen der Wand”, όπου ασχολιόταν με τα προβλήματα της δεύτερης γενιάς μεταναστών στην Γερμανία. Μετά, παρέα με τον Alexander Hacke μας ξενάγησε στην μουσική σκηνή της Πόλης, για να γυρίσει στην δεύτερη γενιά μεταναστών, αλλά και την Τουρκία του σήμερα με την «Άκρη τ’Ουρανού», για να γίνει mainstream αστέρας με τις περιπέτειες του Έλληνα-εστιάτορα-στο-Αμβούργο Ζήνου Καζατζάκη (το όνομα του οποίου όπως μας είπε πριν την προβολή είναι εμπνευσμένο από τον ιδιοκτήτη της Rosebud (που κάνει την διανομή των ταινιών του στην Ελλαδα) και τον Νίκο Καζατζάκη) στο Soul Kitchen. Εδώ κάνει δύο μεγάλες στροφές. Κατ’ αρχίν κοιτάει προς την Ανατολή, και κυρίως μεγάλους Τούρκους δημιουργούς όπως ο Καπλάνογλου (Κάποτε στην Ανατολία) και τους χαλαρούς αφηγηματικούς ρυθμούς. Η δεύτερη έχει να κάνει με τη στροφή από την μυθοπλασία στο ντοκυμαντέρ. Ο Ακίν επισκέπτεται επί πέντε συναπτά έτη το χωριό του, κάπου στα παράλια της του Εύξεινου Πόντου. Μας γνωρίζει σιγά σιγά τους κατοίκους του χωριού. Τους φοιτητές, τους μαθητές, τον τοπικό φωτογράφο, τον δήμαρχο, τις αγρότισσες που μαζεύουν φύλλα τσαγιού. Αλλά και τον πιο αμφιλεγόμενο κάτοικο του χωριού. Μια χωματερή που κατασκευάστηκε το 2007 , και δέχεται τόνους λυμμάτων παντός είδους από όλη την γύρω περιοχή. Επί πέντε συναπτά έτη καταγράφει τα πάντα. Την καταστροφή που προκαλεί η χωματερή, τις αντιδράσεις των κατοίκων, μιλά με τους νέους που φεύγουν για μια καλύτερη ζωή, και τους μεγαλύτερους που ελπίζουν να νικήσουν στον αγώνα ενάντια στην χωματερή, τους τραγικά ανίκανους-αδιάφορους «υπευθύνους» της χωματερής και πολιτικούς παράγοντες της επαρχίας (ο νομάρχης επισκέπτεται δύο φορές το σημείο μετά από «ατυχήματα», αλλά τηρεί τη στάση των τριών πιθήκων»). Θέτει αμείλικτα ερωτήματα και δεν διστάζει να καταγράψει ή να κάνει ερωτήματα που φέρνουν την υπηρεσία περιβάλλοντος και τους εργοδηγούς της εταιρίας που διαχειρίζεται την χωματερή σε δύσκολη θέση. Ένα ντοκυμαντέρ που θα έπρεπε να δει ο καθέ άνθρωπος που ασχολείται με την διαχείρηση των απορριμάτων.

Damsels in Distress


Damsels in distress Wilt Stilman Η τελευταία ταινία του Στίλμαν και ταυτόχρονα ίσως και η πιο ολοκληρωμένη του μέχρι τώρα. Άλλωστε στην εικοσαετή καριέρα του, ο Στίλμαν έχει να επιδείξει μόλις τέσσερις ταινίες. Κάτι σαν μερικούς μουσικούς που βγάζουν άλμπουμ όποτε και αν το θυμηθούν. Όμως, όπως ισχύει με αυτό τον κανόνα, και εδώ το αποτέλεσμα είναι ένα έργο προσεγμένο μέχρι τελείας. Η ιστορία είναι απλή. Μια νεαρή φοιτήτρια ψάχνει να βρει τον άντρα της ζωής της. Αυτό όμως που δίνει στην ταινία το χρώμα της είναι το αλατοπίπερο. Και αυτό τον ρόλο έχει αναλάβει αυτή η πινακοθήκη απίστευτα ηλιθίων αντρών (θυμάστε τον Μπραντ Πιτ με το μαλί λασπωτήρα του Burn After Reading; Πάρτε τον, βγάλτε δέκα χρόνια και πολλαπλασιάστε επί πέντε, και ακόμα δεν είστε εκεί), και απίστευτα νευρωτικών φιλενάδων (κάτι σαν φοιτητικά χρόνια των Carrie Bradshaw και ΣΙΑ), με προθέσεις απ’ αυτές που στρώνονται στον δρόμο για την κόλαση. Στην πορεία αυτός ο κανβάς χαρακτήρων ερωτεύεται, χωρίζει, προσπαθεί να διορθώσει τα πράγματα, και γεύεται το φαρμάκι από το οποίο προσπαθεί να σώσει τους άλλους, πολλές φορές τσαλαβουτώντας στα δικά του σκατά και τις δικές του ιδεοληψίες. Τι και αν υπάρχει το χάπι εντ, κάπου εκεί ο κυνικός κύριος Στίλμαν κοιτάει με συμπάθεια το άμοιρο φοιτητικό σύμπαν που έχει δημιουργήσει και προφανώς χαμογελά σχεδόν αυτάρεσκα για το δημιούργημα του. Και με το δίκιο του.

Barcelona


Barcelona Wilt Stillman Έχουμε και λέμε. Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, εμφανίστηκε ένα νέο είδος αμερικάνικης κωμωδίας. Ανεξάρτητοι δημιουργοί έφτιαξαν ένα κωμικό ιδίωμα όπου οι έξυπνοι διάλογοι συνδυάζονταν με παράξενο και μερικές φορές μαύρο χιούμορ. Από αυτούς, αυτοί που έγιναν γνωστοί γρήγορα, ήταν οι Αδερφοί Κοέν. Ο Γουίλτ Στίλμαν, από την άλλη πλευρά, για να μας γίνει γνωστός, έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον μια δεκαετία, μέχρι την καθιέρωση του Γουές Άντερσον, ο οποίος και είχε υπάρξει , έστω και τρόπον τινά μαθιτής του. Έτσι, από σπόντα, μάθαμε και τον Στίλμαν. Το Barcelona είναι μία από τις πρώτες ταινίες του σκηνοθέτη. Πολλά από τα στοιχεία των επόμενων «δουλειών» του είναι και εδώ. Οι σχεδόν ηλίθιοι χαρακτήρες, τα περίπλοκα ρομάντζα και οι συναισθηματικές τους περιπέτειες. Το Barcelona βεβαίως είναι εντελώς πρωτόλειο και αυτό σίγουρα θα ξενίσει πολλούς, παρ’όλα αυτά είναι μια πρώτη προσπάθεια για να δημιουργηθεί το ύφος των επόμενων ταινιών.

Attractive Illusion


Attractive Illusion Σκηνοθεσία Πέτρος Σεβαστίκογλου Αλήθεια πόσο εύκολο είναι για έναν μετανάστη να μπλέξει με την μαφία. Και είναι η ζωή στην παρανομία όντως ρόδινη, ή είναι απλά μια γοητευτική οφθαλμαπάτη που κρύβει την σκληρή πραγματικότητα; Η συγκεκρυμένη ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ταινίας που δεν χαρίζεται σε κανέναν. Οι πρωταγωνιστές, είναι ερασιτέχνες ηθοπιοί με καταγωγή από την Νιγηρία, το ίδιο και οι σεναριογράφοι. Το σενάριο είναι μια δουλειά δεκαπέντε σελίδων, στην ουσία, οπότε και οι ηθοπιοι αυτοσχεδιάζουν σχεδόν σε όλες τις σκηνές. Οπότε η ταινία δεν είναι ούτε ακριβώς ντοκυμαντέρ, ούτε ακριβώς μυθοπλασία, μιας και ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής μοιάζει αν είναι η ίδια η ζωή των μελών της Νηγιριανής κοινότητας, με τα όνειρα τους και τις φιλοδοξίες τους, με τα καλά τους και τα κακά τους. Ίσως και για αυτό τον λόγο, τα λίγα χρήματα που χρειάστηκαν βρέθηκαν μέσω crowdfunding μέσα στην ίδια την κοινότητα, ενώ πολλοί χώροι αλλά και αντικείμενα (διαμερίσματα, αυτοκίνητα, ρούχα, συλλογές μουσικής) δόθηκαν δωρεάν για την διάρκεια των γυρισμάτων. Γενικά δίνει την εντύπωση μιας ομαδικής δουλειάς στην οποία συμμετείχε πολύς κόσμος, γιατί ήθελε να ‘πει κάποια πράγματα για την πραγματικότητα την οποία ζει. Δεν θα μου προκαλούσε, πάντως, καμία έκπληξη εάν αυτή η ταινία, που κινείται σκηνοθετικά αλλά και ερμηνευτικά σε δρόμους παράλληλους με τον Wong Kar Wai, διακριθεί σε κάποιο Ευρωπαϊκό ή Διεθνές Φεστιβάλ.