Sound City- Η ιστορία μιας Κονσόλας

Το 1990 οι Nirvana έμπαιναν στα στούντιο Sound City στο Van Nuys της California για να ηχογραφίσουν το θρυλικό Nevermind. Εικοσι-κάτι χρόνια μετά, τα στούντιο έκλειναν, και ο ντράμερ των Nirvana (και κολημένος με την rock’n’roll μπάλα) Dave Grohl διέσωζε την θρυλική κονσόλα του στούντιο (μια 48κάναλη Neve 8078 της δεκαετίας του’70, μοντέλο που θεωρείται ότι καλύτερο όσον αφορά την αναλογική ηχογράφιση ακόμα και τώρα). Με αφορμή αυτή την κονσόλα, λοιπόν, αποφάσισε να κάνει και μία ιστορική αναδρομή στο στούντιο και τους κλασσικούς δίσκους που ηχογραφήθηκαν εκεί. Έχουμε και λέμε: Neil Young-After the Goldrush, Fleetwood Mack-Fleetwood Mack, Dio-Holy Diver, Nirvnana-Nevermind, τα κλασσικά άλμπουμ των KYUSS, όλη η δισκογραφία των QOTSA, το Undertow των TOOL, το ομώνυμο των Rancid, το Iowa των Slipknot, το The Deep End των Madrugada, το The Hunter των Mastodon, το Why Can’t We Be Friends των War....αλλά και δίσκοι των  RHCP, των Metallica, του Tom Petty, της Mavis Staples, του Ry Cooder,  του Johny Cash, του Dr John και δεν μπορώ άλλο, η λίστα είναι τεράστια....

Τέλος πάντων, το ντοκυμαντέρ είναι γεμάτο από πολύ-πολύ αρχειακό υλικό από το πιο βρώμικο στούντιο στον κόσμο, στο οποίο όμως η ποιότητα ήχου έσκιζε, και στο οποίο όλοι ήθελαν να ηχογραφήσουν. Υπάρχουν πολλές συνεντεύξεις, τόσο των ανθρώπων που ηχογραφησαν εκεί, όσο και των ιδιοκτητών και των εργαζομένων, στις οποίες μαθαίνεις τις λεπτομέρειες μιας συναρπαστικής περιπέτειας, η οποία ξεκίνησε όταν ένας μουσικός από μια big band, αποφάσησε ότι πρέπει να δημιουργήσει κάτι ο ίδιος, και όχι να εκτελεί τις οδηγίες ενός μαέστρου.

Ιδανικό για κολλημένους-με-την-μουσική-μπάλα, αλλά θα αρέσει και σε ανθρώπους που βλέπουν την μουσική σαν κάτι που παίζει στα αυτία τους ως ήχος.

Coldwater.

Όταν κάνεις μια ταινία για το σοφρωνηστικό σύστημα, αναγκάστικά πρέπει να μιλάει και για την βία που υπάρχει μέσα σε αυτό. Ιδίως όταν δουλεύει πάνω σε ένα ζήτημα που έχει να κάνει με το βαθύτερα ιδιωτικοποιημένο σωφρονιστικό σύστημα στον κόσμο, αυτό των ΗΠΑ. Η ταινία δεν μιλά για τις φυλακές, αλλά για το σύστημα των ιδιωτικών αναμορφοτηρίων.  Υπάρχουν περίπου χίλιες τέτοιες μονάδες που είναι κομμάτι του σοφρωνιστικού συστήματος των ΗΠΑ,  οι οποίες βρίσκονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Οι περισσότερες από αυτές δεν μπορούν να ελεγθούν σωστά από τους αρμόδιους λειτουργούς και πολλές φορές λειτουργούν εξωδικαστικά, ή με την βοήθεια διεφθαρμένων δικαστικών, όπως ένας δικαστικός στο Ντέλαγουερ που βρισκόταν το payroll μιας τέτοιας εταιρίας, όπως είχε αποκαλυφτεί προ μηνών. Σε αυτές τις φυλακές στοιβάζονται μαζί έφηβοι με “προβληματική συμπεριφορά” (ομοφιλόφιλοι, παχύσαρκοι και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο συντηριτικός νους), ποινικοί, τοξικοεξαρτημένοι και άτομα με ψυχικά νοσήματα, χωρίς να υπάρχει κανένας διαχωρισμός μεταξύ τους, ή καμία μέριμνα για τις ιδιαιτερότητες του καθενός και το που μπορεί να οδηγήσει τον καθένα η μια τέτοια κάθειρξη.  Πολλές φορές η φυλάκιση παρατείνεται για όσο θέλει η επιχείρηση, αφού πληρώνεται με τον μήνα από τις οικογένειες, οι οποίες συνήθως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τα όσα γίνονται στα σωφρονηστικά υδρήματα αυτά. Πράγματα τα οποία μπορούν να περιλαμβάνουν βιασμούς, βασανιστήρια, εικονικές εκτελέσεις, κάκιστη ιατροφαρμακευτική φροντίδα, αυτοκτονίες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, όταν αδιφάγες επιχειρήσεις αναθέτουν σε άπειρους, μη εκπαιδευμένους και κακοπληρωμένους φύλακες την φύλαξη εφήβων και παιδιών που αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Οπότε, σε πείσμα των οπαδών του mantra “η βία είναι κακή και η ενασχόληση των νέων κινηματογραφιστών με αυτή είναι ανησυχιτική” , τουλάχιστον αυτή η ταινία (αλλά και πολλές άλλες) εμένα δεν με ανησυχεί. Και αυτό γιατί δείχνει την πραγματική βία ενός μεγάλου κομματιού μιας κοινωνίας η οποία βασίζεται όλο και περισσότερο στην καταστολή παρά στην πρόληψη των φαινομένων που τροφοδοτούν την νεανική παραβατικότητα, ή κάνουν ανθρώπους 15 και 16 χρόνων να έχουν τέτοιες “άγριες” συμπεριφορές.

Οι ερμηνίες είναι μετρημένες, με εξαίρεση τον διευθυντή των φυλακών, ο οποίος θυμίζει πολύ τον παρανοϊκό εκπαιδευτή του “Full Metal Jacket” . Ακόμα και η μοίρα του μοιάζει πολύ, πόσο μάλλον ο χαρακτήρας. Η σκηνοθεσία πάλι είναι απόλυτα ρεαλιστική, αν και οι περισσότερες σκηνές βίας φέρνουν στο μυαλό τόσο τον Κιούμπρικ, όσο και τον Ταραντίνο ή ακόμα και κάποιες από τις αγριότερες στιγμές του Σαμ Πέκινπα.

Το ταμπούρλο

Μια από τις ομορφότερς ταινίες που μας έχει χαρίσει ο γερμανικός κινηματογράφος. Καλλιτεχνική διεύθυνση από έναν αγνώριστο (για εμάς τους νεότερους) Νίκο Περάκη, πάντα υπό τις οδηγίες του Φόλκερ Σλέντορφ, ενός από τους καλύτερους Γερμανούς σκηνοθέτες της γενιάς του. Φοβερά σκηνικά, πολύ καλα χωρογραφημένες σκηνές, έξοχο σάουντρακ και ένα σενάριο όπου χιούμορ, τραγωδία και σκληρή πραγματικότητα αναμειγνύονται έξοχα. Βέβαια την παράσταση κλέβει ο φοβερός πρωταγωνιστής, ο τότε δωδεκάχρονος, Ντέηβιντ Μπένεντ.  Μια σιωπιλή, κυρίως ερμηνεία, που βασίζεται στις κινήσεις και τις εκφράσεις του προσώπου του νεαρού Μπένεντ. Μόνο στις σκηνές με όπου συνδυαλέγεται με τους νάνους, μιλά κανονικά. Στις υπόλοιπες σκηνές η επικοινωνία του στηρίζεται σε χτυπήματα του ταμπούρλου, μερικές-σπασμένες φράσεις, νεύματα και, το βασικό του όπλο, μια στριγγλιά που σπάει οτιφήποτε σε μια ακτίνα μερικών μέτρων, και την οποία χρησιμοποιεί για να στρέψει την προσοχή των ενηλίκων στον εαυτό του. Και αυτό γιατί αν και γεννήθηκε με ένα ενήλικο μυαλό, στην ηλικία των τριών , και μετά από δική του απόφαση, σταμάτησε την σωματική του ανάπτυξη, σαν αντίδραση στον αλλοπρόσαλλο κόσμο των ενηλίκων, σε ένα Γκντάνσκ του μεσοπολέμου, το οποίο νιώθει την πίεση τόσο των ντόπιων όσο και των Γερμανών Ναζί.  Μόνο με την τελική ήττα των Ναζί θα αποφασίσει, ο πρωταγωνιστής, να μεγαλώσει.  Μία, όχι και τόσο πιστή, μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Γκύντερ Γκρας,  που, παρ’όλες τις παρεκκλίσεις από την πρωτότυπη ιστορία, δεν χάνει το νόημα του πρωτότυπου, και διατηρεί την σεναριακή σπιρτάδα του βιβλίου.

Η ταινία προβλήθηκε στις "Νύχτες Πρεμιέρας", στα πλαίσια του τμήματος "Θυμάμαι άρα Υπάρχω". Και η μνήμη του πως γιγαντώνεται ο φασισμός και τι ανοιχτές πληγές αφήνει είναι κάτι που πρέπει να διατηρήσουμε.

Pussy Riot-A Punk Prayer

Μια ματιά στην Ρωσσία του Πούτιν, με αφορμή την υπόθεση των Pussy Riot, μια εισαγωγή στην performance art στη Ρωσσία αλλά και στην  Ρώσσικη κοινωνία.  Μιλούν δημοσιογράφοι, αντίπαλοι του Πούτιν, ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντιπροσωπευτικές φιγούρες της “άλλης πλευράς” (δηλαδή υπερσυντηριτικούς χριστιανούς), αλλά και φιγούρες της εκκλησίας. Και οι ίδιες οι Pussy Riot μιλούν στο ντοκυμαντέρ αυτό, μέσω αρχειακών πλάνων από τις δίκες και τα δρώμενα μέχρι και το σόου στον Καθεδρικό Nαό του Σωτήρος στην Μόσχα, για το οποίο τρία μέλη της κολλεκτίβας πέρασαν από δίκη (με την κατηγορία της υποκίνησης θρησκευτικού μίσους μετά χουλιγκανισμού), την στιγμή που το σόου στρεφόταν κατά του Πούτιν και των ανοιχτών σχέσεων του με τον Πατριάρχη Πασών των Ρωσιών Κύριλλο, πράγμα που συνιστά εμπλοκή της Εκκλησίας στην Ρώσικη Πολιτική, και ασκούσα κριτική για την επανένωση εκκλησίας-κράτους.

Πρόκειται για ένα ακόμη καλά προετοιμασμένο ντοκυμαντέρ, το οποίο είναι εφοδιασμένο με πολύ αρχειακό υλικό και παρέχει και αρκετές πληροφορίες; για το background όλης της ιστορίας, τη δράση των τριών μελών που συνελήφθησαν πριν την δημιουργία των Pussy Riot, υλικό από τις συγκεντρώσεις συμπαράστασης ανά την υφίλιο και πλάνα από τη δίκη στα οποία ακούγονται μαρτυρικές καταθέσεις, το κατηγορητήριο, αλλά και οι ειρωνικότατες και γεμάτες χιούμορ απολογίες των τριών κατηγορουμένων, που δείχνουν να αντιμετωπίζουν την δίκη ως μια φάρσα, δηλαδή όπως ακρυβώς ήταν.

Die Liebenden

Ο ναζισμός είναι ένα θέμα που ακόμα πονάει Γερμανούς και Αυστριακούς. Όμως, πολλές από τις πτυχές εκείνης της περιόδου, παραμένουν αφανείς. Όπως η εισδοχή Γερμανόφονων της Ρουμανίας στα SS και στον στρατό,  αλλά και ο ρόλος που έπαιζαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με αυτό το θέμα ασχολείται και η παρούσα παραγωγή.  Μια νεαρή αναζητά την οικογενειακή της ιστορία, για να ανακαλύψει εάν ο παππούς της όντως συμμετείχε στην εξόντωση Εβραίων στο Άουσβιτς. Έτσι ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι αυτογνωσίας ανάμεσα σε Βερολίνο, Βιέννη ,Πολωνία και Τρανσυλβανία, που θα την οδηγήσει στην ανακάλυψη του οικογενειακού της παρελθόντος, την συμφιλίωση με αυτό, αλλά και στο να ξαναβρεθεί το νήμα της προσωπικής της ζωής, η οποία έχει σημαδευτεί από τα μυστικά και ψέμματα του παρελθόντος. Καλή ιδέα, όμορφα κινηματογραφιμένη αλλά με πάμπολες αφηγηματικές ατέλειες. Το σενάριο συχνά μοιάζει να κρατιέται από μια κλωστή, μιας και πολλά πράγματα αφήνονται στο σκοτάδι, και μάλλον όχι λόγω σκοπιμότητας, αλλά αδυναμίας του σεναριογράφου του ίδιου. Παρ’όλα αυτά βλέπεται πολύ ευχάριστα.

Η Ζωή της Αντέλ

ΟΚ Θα ξεκινήσω με δυο spoilers. Ένα. Η ταινία διαρκεί τρεις ώρες. Γεμάτες γεμάτες. Δύο. Στην ταινία υπάρχει τοποθέτηση (σε πολλές και διαφορετικές σκηνές) λεσβιακού σεξ. Δηλαδή η ταινία είναι ακατάλληλη για πάσης φύσεως ομοφοβικούς και λοιπούς συντηριτικούς. Παρακαλείστε να απομακρύνετε άτομα τέτοιας φύσεως από την αίθουσα πριν την αρχή της προβολής, αν θέλετε να αποφύγετε τα ευτράπελα.

Παρ’ολα αυτά. Η ταινία διαθέτει δύο από τις δυνατότερες ερμηνέυτριες που έχουν κυκλοφορήσει κατά Γαλλία μεριά τα τελευταία χρόνια. Επίσης υπάρχουν πολλές φορές που τα σκηνικά δένουν με το σενάριο, με έναν τρόπο ο οποίος κάνει τον θεατή να κολήσει. Επίσης υπάρχουν πολλές σεκάνς που δείχνουν μια ανυπέρβλητη ομορφιά, ιδίως από πλευράς φωτογραφίας. Όμως, το κλου της ταινίας είναι τρία πράγματα. Οι προσεγμένοι διάλογοι, το καλοδουλεμένο σενάριο, και οι δυνατές πρωταγωνίστριες. Ο κινηματογραφικός φακόςδείχνει ερωτευμένος και με τις δύο τους, και αυτές κινούνται με μεγάλη άνεση μπροστά απο αυτόν. Είναι λες και είναι πλασμένες για να κάνουν σινεμά, και διαθέτουν και οι δύο εκφραστικά πρόσωπα. Επίσης εμένα μου άρεσαν οι άψογα χορογραφημένες ερωτικές σκηνές (δίχως τις υπερβολές του πορνό, αλλά και χωρίς την “φλωριά” του hollywood), και το, τυπικά γαλλικό χούμορ σε αρκετές σκηνές. Μοναδικό αμάρτημα της ταινίας είναι η τεράστια διάρκεια, η οποία μπορεί να κουράσει

Μαθήματα Αρμονίας

Ακραία φτώχεια, ακραία διαφθορά, ακραία καταστολή. Βασανιστήρια, τρέλα, bullying, αυταρχισμός. Καλώς ορίσατε στο Καζακστάν του Ναζαμπάγιεφ. Ένα Καζακστάν που μαστίζεται από αυτά τα προβλήματα, τα οποία φαίνονται ακόμα και στον μικρόκοσμο του σχολείου του πρωταγωνιστή. Ένας έφηβος, που προσπαθεί να φλερτάρει μια άλλη έφηβη, είναι από τους “απόβλητους” του σχολείου και κάνει παρέα με άλλους δύο “απροσάρμωστους. Δέχεται συνεχώς το bullying του αρχινταή του σχολείου, και της συμμορίας του, που είναι υπό τον έλεγχο δύο τελειόφοιτων που θα πάνε πανεπιστήμιο, μάλλον για να μάθουν να διευθύνουν τις επιχειρήσεις της μαφίας που βρίσκεται πίσω από αυτούς. Κινηματογραφικά πρόκςειται περί ενός δυσνόητου ποιήματος, με πολλά πλάνα με νεκρές φύσεις και συμβολισμούς (αλήθεια τι τρέλα έχει πιάσει τους σκηνοθέτες από τον αναπτυσσόμενο κόσμο με αυτά;). Δυστυχώς είναι μια εντελώς “φεστιβαλική’ ταινία, και αμφιβάλλω για το εάν και κατά πόσον θα βρει διανομέα στην Ελλάδα. Και εάν δε βρει θα είναι κρίμα.

SPRING BREAKERS

SPRING BREAKERS

Πόσο κάψιμο;

Επαναλαμβάνω. Πόσο κάψιμο

(με 25άρα γραμματοσειρά σε bold)

ΠΟΣΟ ΚΑΨΙΜΟ ΠΛΕΟΝ;

Σοβαρά τώρα. Ο Χάρμονι Κορίν  έβγαλε την μεγαλύτερη τρολιά της χρονιάς.  Γιατί αυτό το φιλμ μόνο ως τρολλιά μπορεί να ειδωθεί. Χαρακτήρες που είναι λες και έχουν βγει από βιντεοταινία γ διαλογής, αεροπλανικοί κάγκουρες, βυζια, βυζιά, ΒΥΖΙΑΑΑΑΑ, Μύκονοοοοος (εντάξει στην Αμερικάνικη εκδοχή της, aka Florida), όπλα, πρέζα κάθε λογής, σεξ-ο-θέαμα και φαλλοκρατία, που προσπαθεί να περαστεί ως σεξουαλική απελευθέρωση,  καφρίλα. Για να το αντέξετε πρέπει να έχετα αφήσει την σοβαρότητα στην είσοδο της αίθουσας.