Να πω την αλήθεια δεν ξέρω και πολλά για το σινεμά της Μπενελούξ. Μόνο τις ταινίες των αδερφών Νταρντέν και κάμποσες ταινίες του Βερχόφεν (και αυτό εάν ο τελευταίος θεωρείται αντιπροσωπευτικό δείγμα). Για αυτό τον λόγο και ήμουν πολύ περίεργος για μια ταινία που φαινόταν μισοελκυστική από τον τίτλο της.
Η ιστορία είναι πολύ απλή. Ο Ρόνι είναι ένας πραγματικός μπάσταρδος. Σαδιστής και παρτάκιας μέχρι εκεί που δεν πέρνει, χρησιμποιεί την μέγιστη δυνατή βία για να αποσπάσει αυτό που θέλει από τα θύματα του, και συμπεριφέρεται με περιφρόνηση απέναντι στους υφιστάμενους του.. Η μάλλον ήταν. Γιατί τώρα, ένα μήνα μετά την δολοφονία του, και έχωντας υψηλές ικανότητες όσον αφορά την διαίσθηση, φαίνεται να έχει αναθεωρήσει τις απόψεις του για την ζωή. Ο Ρόνι έχει αλλάξει, και έχει πάει σε μια κομόπολη του Ολλανδικού Βορρά για να το δείξει. Μεταφυσικές ανησυχίες, μεσαιωνικές και αφρικανικές δοξασίες, μαύρο χιούμορ, στιγμές από Ταραντίνο αλλά και άλλες που φέρνουν στο μυαλό τον Μπέργκμαν, καρτουνίστικοι χαρακτήρες και ένας ήρωας που, στην παλία του έκδοση, θα μπορούσε να είναι μια ψυχοπαθής ολλανδική έκδοση του Walter Sobchak (ναι του τρελού με τα όπλα από τον Μεγάλο Λεμπόφσκι). Σας φαίνεται παράξενο ή ασυνάρτητο; Και όμως γίνεται, κι όμως δουλεύει. O Guido van Driel έκανε μια ταινία που ταυτόχρονα βλέπεται ευχάριστα, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να εκτιμηθεί από ένα καθαρά φεστιβαλικό κοινό.
No comments:
Post a Comment