Μια από τις ομορφότερς ταινίες που μας έχει χαρίσει ο γερμανικός κινηματογράφος. Καλλιτεχνική διεύθυνση από έναν αγνώριστο (για εμάς τους νεότερους) Νίκο Περάκη, πάντα υπό τις οδηγίες του Φόλκερ Σλέντορφ, ενός από τους καλύτερους Γερμανούς σκηνοθέτες της γενιάς του. Φοβερά σκηνικά, πολύ καλα χωρογραφημένες σκηνές, έξοχο σάουντρακ και ένα σενάριο όπου χιούμορ, τραγωδία και σκληρή πραγματικότητα αναμειγνύονται έξοχα. Βέβαια την παράσταση κλέβει ο φοβερός πρωταγωνιστής, ο τότε δωδεκάχρονος, Ντέηβιντ Μπένεντ. Μια σιωπιλή, κυρίως ερμηνεία, που βασίζεται στις κινήσεις και τις εκφράσεις του προσώπου του νεαρού Μπένεντ. Μόνο στις σκηνές με όπου συνδυαλέγεται με τους νάνους, μιλά κανονικά. Στις υπόλοιπες σκηνές η επικοινωνία του στηρίζεται σε χτυπήματα του ταμπούρλου, μερικές-σπασμένες φράσεις, νεύματα και, το βασικό του όπλο, μια στριγγλιά που σπάει οτιφήποτε σε μια ακτίνα μερικών μέτρων, και την οποία χρησιμοποιεί για να στρέψει την προσοχή των ενηλίκων στον εαυτό του. Και αυτό γιατί αν και γεννήθηκε με ένα ενήλικο μυαλό, στην ηλικία των τριών , και μετά από δική του απόφαση, σταμάτησε την σωματική του ανάπτυξη, σαν αντίδραση στον αλλοπρόσαλλο κόσμο των ενηλίκων, σε ένα Γκντάνσκ του μεσοπολέμου, το οποίο νιώθει την πίεση τόσο των ντόπιων όσο και των Γερμανών Ναζί. Μόνο με την τελική ήττα των Ναζί θα αποφασίσει, ο πρωταγωνιστής, να μεγαλώσει. Μία, όχι και τόσο πιστή, μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Γκύντερ Γκρας, που, παρ’όλες τις παρεκκλίσεις από την πρωτότυπη ιστορία, δεν χάνει το νόημα του πρωτότυπου, και διατηρεί την σεναριακή σπιρτάδα του βιβλίου.
Η ταινία προβλήθηκε στις "Νύχτες Πρεμιέρας", στα πλαίσια του τμήματος "Θυμάμαι άρα Υπάρχω". Και η μνήμη του πως γιγαντώνεται ο φασισμός και τι ανοιχτές πληγές αφήνει είναι κάτι που πρέπει να διατηρήσουμε.
No comments:
Post a Comment