Coldwater.

Όταν κάνεις μια ταινία για το σοφρωνηστικό σύστημα, αναγκάστικά πρέπει να μιλάει και για την βία που υπάρχει μέσα σε αυτό. Ιδίως όταν δουλεύει πάνω σε ένα ζήτημα που έχει να κάνει με το βαθύτερα ιδιωτικοποιημένο σωφρονιστικό σύστημα στον κόσμο, αυτό των ΗΠΑ. Η ταινία δεν μιλά για τις φυλακές, αλλά για το σύστημα των ιδιωτικών αναμορφοτηρίων.  Υπάρχουν περίπου χίλιες τέτοιες μονάδες που είναι κομμάτι του σοφρωνιστικού συστήματος των ΗΠΑ,  οι οποίες βρίσκονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Οι περισσότερες από αυτές δεν μπορούν να ελεγθούν σωστά από τους αρμόδιους λειτουργούς και πολλές φορές λειτουργούν εξωδικαστικά, ή με την βοήθεια διεφθαρμένων δικαστικών, όπως ένας δικαστικός στο Ντέλαγουερ που βρισκόταν το payroll μιας τέτοιας εταιρίας, όπως είχε αποκαλυφτεί προ μηνών. Σε αυτές τις φυλακές στοιβάζονται μαζί έφηβοι με “προβληματική συμπεριφορά” (ομοφιλόφιλοι, παχύσαρκοι και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο συντηριτικός νους), ποινικοί, τοξικοεξαρτημένοι και άτομα με ψυχικά νοσήματα, χωρίς να υπάρχει κανένας διαχωρισμός μεταξύ τους, ή καμία μέριμνα για τις ιδιαιτερότητες του καθενός και το που μπορεί να οδηγήσει τον καθένα η μια τέτοια κάθειρξη.  Πολλές φορές η φυλάκιση παρατείνεται για όσο θέλει η επιχείρηση, αφού πληρώνεται με τον μήνα από τις οικογένειες, οι οποίες συνήθως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τα όσα γίνονται στα σωφρονηστικά υδρήματα αυτά. Πράγματα τα οποία μπορούν να περιλαμβάνουν βιασμούς, βασανιστήρια, εικονικές εκτελέσεις, κάκιστη ιατροφαρμακευτική φροντίδα, αυτοκτονίες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, όταν αδιφάγες επιχειρήσεις αναθέτουν σε άπειρους, μη εκπαιδευμένους και κακοπληρωμένους φύλακες την φύλαξη εφήβων και παιδιών που αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Οπότε, σε πείσμα των οπαδών του mantra “η βία είναι κακή και η ενασχόληση των νέων κινηματογραφιστών με αυτή είναι ανησυχιτική” , τουλάχιστον αυτή η ταινία (αλλά και πολλές άλλες) εμένα δεν με ανησυχεί. Και αυτό γιατί δείχνει την πραγματική βία ενός μεγάλου κομματιού μιας κοινωνίας η οποία βασίζεται όλο και περισσότερο στην καταστολή παρά στην πρόληψη των φαινομένων που τροφοδοτούν την νεανική παραβατικότητα, ή κάνουν ανθρώπους 15 και 16 χρόνων να έχουν τέτοιες “άγριες” συμπεριφορές.

Οι ερμηνίες είναι μετρημένες, με εξαίρεση τον διευθυντή των φυλακών, ο οποίος θυμίζει πολύ τον παρανοϊκό εκπαιδευτή του “Full Metal Jacket” . Ακόμα και η μοίρα του μοιάζει πολύ, πόσο μάλλον ο χαρακτήρας. Η σκηνοθεσία πάλι είναι απόλυτα ρεαλιστική, αν και οι περισσότερες σκηνές βίας φέρνουν στο μυαλό τόσο τον Κιούμπρικ, όσο και τον Ταραντίνο ή ακόμα και κάποιες από τις αγριότερες στιγμές του Σαμ Πέκινπα.